Horacy – twórczość. Horacjański model życia między stoicyzmem, a epikureizmem

Horacy pisał:
– epody – utwory zbliżone do elegii miłosnych.
– satyry – ganiły wady ogólnoludzkie
– pieśni – zwane też odami

Wyróżniamy pieśni:
– biesiadne
– miłosne
– patriotyczne
– filozoficzne (przedstawił w nich swój program poetycki, refleksje na temat śmierci i przemijania, radość i zachwyt życiem u epikurejczyków)
W pieśniach głosił wielkość poezji i jej twórców, poetów. Wierzył, że poezja zapewni mu nieśmiertelność. Wiele jego myśli weszło do ogólnoludzkiej skarbnicy utartych powiedzeń i sentencji :
– Nihil est ab omni parte beatum– nie ma szczęścia absolutnego, nie ma róży bez kolców
– Dulce et decorum est pro patria mori – słodko i zaszczytnie jest umierać za ojczyznę
– Nil desperandum– nie należy tracić nadziei
– Non omni moriar– nie wszystek umrę
W pieśniach połączył Horacy poezję z filozofią, określając wyraźnie swoją postawę wobec życia i świata. Podstawą tych przemyślień stały się nauki stoików i epikurejczyków, którym nadał charakter prawd uniwersalnych. Radził zachowanie powściągliwości, przy jednoczesnym korzystaniu z uroków życia.
Fragment z jego pieśni :
Opanowany w godzinie klęski obcy szałom radości takim pamiętaj być zawsze

Los na każdego z podziemnej urny wypadnie prędze, czy później

W pieśniach utrzymuje doskonałość artystyczną, zachowuje wielką prostotę. W polsce najwybitniejszym naśladowcą Horacego był Jan Kochanowski.
Opis pieśni;
W pieśni Carmen III 30, Exegi monumentum Horacy przedstawia nam swoją poezję, jako niezniszczalny pomnik, którego nic nie zburzy.
Mówi, że jego poezja przetrwa wieki i jak widać miał rację. Jego zasługą jest też rozpowszechnianie poezji w Italii.

W pieśni Do Apollina poeta modli się o zdrowie, o wielkość umysłu i o werwę twórczą, która pozwoli mu tworzyć wspaniałą poezję. Twierdzi, że tylko to mu będzie  potrzebne do pełni szczęścia.