Henryk Sienkiewicz – Potop – Streszczenie
Skazany Kmicic postanawia ujawnić swoje prawdziwe nazwisko. Kuklinowski, znajdujący się wśród oficerów szwedzkich, chce się zemścić za doznaną zniewagę, prosi więc Millera, by oddał mu jeńca. Generał zgadza się i zdrajca zabiera Kmicica do pustej stodoły, gdzie go torturuje, przypiekając mu ciało pochodnią. Na pomoc Kmicicowi przybywają trzej Kiemlicze. Wierni słudzy uwalniają pana Andrzeja. Gdy Kuklinowski wraca, Kmicic wiesza go na belce w stodole i także przypieka pochodnią, potem zostawia zdrajcę i wraz z Kiemliczami opuszcza obóz szwedzki. Kuklinowski umiera z zimna.
Szwedzi, nie zdobywszy klasztoru, żądają w końcu okupu, by z honorem opuścić Jasną Górę, ale zamiast sześciu tysięcy talarów otrzymują opłatki wigilijne. Nocą, 26 grudnia ze wstydem odchodzą spod murów klasztoru. Przeor ujawnia wówczas prawdziwe nazwisko Andrzeja, przekonany o jego śmierci.
Tymczasem Kmicic wraz z Kiemliczami udaje się na Śląsk i pod nazwiskiem Babinicz oddaje się w służbę króla Jana Kazimierza. Całkowicie podbija serce króla i królowej. Dowiaduje się też, że książę Bogusław ogłosił, iż Kmicic ofiarował się porwać króla. Wzburzony tą wiadomością, mdleje. Pan Tyzenhauz, młody dworzanin królewski, podejrzewa Babinicza o zdradę. Król postanawia wrócić do kraju i zabrać ze sobą Kmicica.
Za radą Babinicza Jan Kazimierz wysyła, na dwa dni przed rozpoczęciem podróży, rajtarów, którzy ogłaszają, że nadjeżdża król, sam zaś, by nie natknąć się na Szwedów obiera inną drogę, przez góry. Król z towarzyszącą mu niewielką grupą żołnierzy wyrusza w drogę. Pan Tyzenhauz nie ufa Kmicicowi i ciągle go obserwuje, co drażni pana Andrzeja. Nadchodzi wiadomość, że oddział szwedzki napadł na rajtanów pozorujących świtę królewską. Tyzenhauz przeprasza Kmicica za okazany brak zaufania. Obaj rycerze się zaprzyjaźniają.
Dodaj komentarz