Henryk Sienkiewicz – Biografia, życiorys, twórczość

Henryk Sienkiewicz – powieścopisarz, nowelista, publicysta. Urodził się 5 maja 1846 r. we wsi Wola Okrzejska na Podlasiu w zubożałej rodzinie ziemiańskiej. W 1858 r. rozpoczął naukę w warszawskim gimnazjum realnym, w 1866 r. wstąpił do Szkoły Głównej najpierw na wydział lekarski, potem na prawo, a wreszcie na filologię i historię.

Ze względu na trudną sytuację materialną rodziców, w czasie studiów pracował jako nauczyciel domowy. W 1871 r. przerwał naukę, nie uzyskując dyplomu ukończenia studiów i poświęcił się pracy pisarskiej. Napisał powieść Na marne, która ukazała się w czasopiśmie Wieniec, a potem w wydaniu książkowym.

Zajął się także pracą dziennikarską, w latach 1872-1887 pracował jako reporter i felietonista w prasie warszawskiej, później został współwłaścicielem dwutygodnika Niva. Jego felietony podpisywane pseudonimem LITWOS cieszyły się ogromną popularnością.

W 1876 r. wyjechał jako korespondent Gazety Polskiej do Ameryki, następnie odwiedził Francję i Włochy, zdobywając szeroką wiedzę zarówno o społeczeństwach Ameryki i Europy, jak i o losie polskich emigrantów. Wynikiem tych podróży były Listy z podróży do Ameryki i Listy z Paryża, a także nowele m.in. Za chlebem, Latarnik, Sachem.

W 1878 r. poznał swoją pierwszą żonę Marię Szetkiewicz, która ciężko chorowała i po 7 latach zmarła. Na początkach lat osiemdziesiątych Sienkiewicz objął redakcję dziennika Słowo i tam, a także w Czasie drukował swoje powieści: Ogniem i mieczem, Potop i Pan Wołodyjowski. Kilka lat spędził na licznych podróżach krajowych i zagranicznych. Często odwiedzał Kraków i Zakopane, bywał w uzdrowiskach Austrii, Włoch i Francji, zwiedził Półwysep Bałkański, Hiszpanię i Afrykę.

W 1891 r. wydał powieść Bez dogmatu, w której opisywał problem klęski ideałów pozytywistycznych, a w trzy lata później wydaje drugą powieść Rodzina Połanieckich. Ogromny sukces przyniosła ma powieść Quo vadis (1896), za którą w 1905 r. przyznano mu nagrodę Nobla. Opisał w niej obraz starożytnego świata, rządów Nerona, prześladowanie pierwszych chrześcijan i miłość Ligii i Winicjusza.

Na 25-lecie pracy twórczej otrzymał w darze od społeczeństwa dworek w Olęborku koło Kielc (1900). Największym osiągnięciem pisarskim Sienkiewicza po Trylogii i Quo vadis była powieść Krzyżacy, w której przedstawia obraz historyczny z czasów królowej Jadwigi i króla Władysława Jagiełły.

W czasie I wojny światowej przebywał w Szwajcarii, wraz z Ignacym Paderewskim założył tam Komitet Centralny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Zmarł w Vevey w Szwajcarii w 1916 roku. W 1924 r. sprowadzono jego zwłoki do Polski i umieszczono w podziemiach Katedry św. Jana w Warszawie.

Najbardziej znane nowele Sienkiewicza: Szkice węglem (1877), Za chlebem (1879), Janko Muzykant (1880), Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela (1880), Latarnik (1881), Bartek Zwycięzca (1882), Sachem (1883).

Najważniejsze powieści: Na marne (1871), Ogniem i mieczem (1883-84), Potop (1884-86), Pan Wołodyjowski (1887-88), Bez dogmatu (1889-90), Rodzina Połanieckich (1895), Quo vadis (1896), Krzyżacy (1900), Na polu chwały (1903-04) oraz powieść dla dzieci W pustyni i w puszczy.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.