Franciszek Karpiński – Do Justyny. Tęskność na wiosnę – Interpretacja i analiza
Sielanka Franciszka Karpińskiego Do Justyny. Tęskność na wiosnę jest wspomnieniem młodzieńczej miłości.
Podmiot liryczny kreowany na gospodarza pozornie o miłości nie wspomina ani słowem. Porównuje budzącą się na wiosnę do życia przyrodę ze stanem własnej duszy. Chociaż wszystko dookoła rozkwita- łąki, wschodzą zboża i zaczynają śpiewać ptaki, w jego sercu jest tylko żal, smutek i tęsknota za ukochaną.
Liczy na ponowny urodzaj, a więc spotkanie z ukochaną, którą nazywa: słońcem, pszenicą, ptaszkiem, kwiatkiem.
Wiersz ten kryje rozterki osoby wrażliwej i cierpiącej spowodowane zawodem miłosnym, która nie wstydzi się ani łez ani uczuć. Nieobecność ukochanej nie pozwala mu się cieszyć z nadejścia wiosny, z rozkwitającej przyrody. Poeta kończy sielankę apostrofą do wiosny, która zawiera prośbę o odzyskanie ukochanej kobiety: O wiosno! Pókiż będę cię prosił, (…) Wróć mi urodzaj kochany! .
Wierszem tym Karpiński wprowadził do literatury oświecenia lirykę osobistą, skoncentrowaną na przeżyciach wewnętrznych.
Budowa: wiersz składa się z pięciu zwrotek, cztero wersowych, występują rymy krzyżowe, przeplatane.
Środki artystyczne: metafora- moje światło (…) mi dotychczas nie świeci!, Mojej pszenicy nie widać!, A mój ptaszek nie śpiewa!, a mój kwiatek nie wschodzi!, Wróć mi urodzaj kochany!,
anafora- O wiosno! Pókiż będę cię prosił (…), Wróć mi urodzaj kochany!
Dodaj komentarz