Dante Alighieri – Boska komedia – Cel wędrówki Dantego po zaświatach. Środki stylistyczne i ich rola w tekście

Na początku Piekła Dantego wprowadzona została alegoria zbłąkanej duszy. Podmiot liryczny, idąc do Boga, na chwilę schodzi na złą drogę, ulega pokusie – pumie. Czuje dumę, że odnalazł właściwą drogę. Jednakże udaje mu się nawrócić.

Ciemny las jest symbolem zgubienia, poczucia braku wartości, którymi można się w życiu kierować.

Wędrówka po zaświatach ma być dla Dantego okazją do odnowy moralnej, sposobem na wyjście z lasu grzechów, w którym się znalazł. Jest to też podsumowanie jego dotychczasowego życia, okazja do wyrażenia poglądów o charakterze filozoficznym, politycznym, etycznym etc.

Środki stylistyczne w tekście Dantego mają za zadanie przybliżyć czytelnikowi wizję tego jakże ponurego miejsca, jakim jest piekło. Posługuje się:

– animizacjami – … w jamie (…) głuchej, która (…) ryczy; jęk z jękiem gada, wrzask z wrzaskiem się kłóci

– porównaniami – Stanąłem w jamie ciemnościami głuchej, która jak morze w huraganie ryczy…

– porównanie homeryckie – A kiedy lecą razem nad czeluście, jęz z językiem gada, wrzask z wrzaskiem się kłóci, bluźnierstwami wolne otwierając ujście przeciwko mocy Bożej, tak rozuci na wolę wiatrów boleją zmysłowi, co nad wywyższyli chuci.