Daniel Naborowski – Marność – Interpretacja i analiza

Tematem wiersza Daniela Naborowskiego Marność jest marność rzeczy doczesnych.

Swoje rozważania podmiot liryczny rozpoczyna od filozoficznego stwierdzenia, że Świat hołduje marności i wszystkie ziemskie włości, by wyrazić swoje przekonanie, że ludzie zdobywają dobra materialne, które w rzeczywistości są marnością i przemijają wraz ze śmiercią człowieka.

W wierszu tym występuje nawiązanie do motywu vanitas pochodzącego z Księgi Koheleta, wyrażonego w słowach: marność nad marnościami i wszystko to marność. Rzeczy doczesne poeta określa terminem marna marność, gdyż są one ulotne i przemijające. Jedynie trwałą wartością jest Bóg, dlatego poeta radzi by żyć z nim w zgodzie i harmonii: Miłujmy się i żartujmy, Żartujmy i miłujmy, Lecz pobożnie, uczciwie. Przekonanie o marności – rzeczy doczesnych nie prowadzi jednak podmiotu lirycznego do pesymizmu i konieczności wyrzeczenia się uroków ziemskiego życia, uważa tylko, że należy z nich korzystać roztropnie.

Wiersz ten świadczy także o światopoglądowym rozdwojeniu poety. Z jednej strony wyraża barokowy dystans wobec skłonności do rozkoszy tego świata, ale z drugiej strony wzywa do umiaru, zgodnie z renesansową receptą na szczęście, prezentowaną przez Jana Kochanowskiego. Jednak u Daniela Naborowskiego motywacja do umiarkowania wypływa raczej nie tyle z renesansownego patrzenia na świat, ile z bojaźni bożej Nad wszystko bać się Boga – co wskazuje na barokowy sposób postrzegania życia.

Budowa: brak podziału na strofy, jest to wiersz ciągły. Rymy parzyste, dokładne, żeńskie.