Cyprian Kamil Norwid – życiorys, biografia

Cyprian Kamil Norwid urodził się w 1821 r. na Mazowszu we wsi Laskowo-Głuchy. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Miał czworo rodzeństwa. Wcześnie stracił rodziców, a potem był wychowywany przez babkę. Już jako dziecko przejawiał zainteresowania literaturą i malarstwem oraz zdolności artystyczne.

Uczył się w Warszawie w Gimnazjum Praktyczno-Pedagogicznym, a od 1837 r. w malarskiej szkole Aleksandra Kokulara. W latach 1840-42 zaczął wydawać poezje w czasopismach warszawskich, wyrażające nastroje pokolenia popowstaniowego. Był to chyba jedyny szczęśliwy okres w życiu Norwida, który cieszył się wtedy takim uznaniem czytelników, jakiego już nigdy potem nie zaznał.

W roku 1842 dzięki spadkowi otrzymanemu po matce zaczął podróżować po Europie, opuścił Polskę na zawsze. Zwiedził Niemcy, przebywał we Włoszech i we Francji, gdzie zaprzyjaźnił się z Juliuszem Słowackim i Fryderykiem Szopenem. Dużo pisał, ale wciąż spotykał się z niezrozumieniem i całkowitą obojętnością. W czasie pobytu we Włoszech poznał słynną już wówczas śpiewaczkę Marię Kalergis, którą przez wiele lat darzył nieodwzajemnionym uczuciem. Miłość ta była inspiracją twórczości poetyckiej Norwida.

W 1846 r. poeta uczęszczał jako wolny słuchacz na wykłady na uniwersytecie w Berlinie i spotykał się z emisariuszami emigracyjnymi. Podejrzany o związki z carskimi szpiegami został aresztowany przez władze pruskie i spędził miesiąc w berlińskim więzieniu, co przypłacił prawie całkowitą utratą słuchu.

W 1852 r. Norwid wyjechał do Stanów Zjednoczonych i zamieszkał w Nowym Jorku, jednak już w 1855 r. powrócił do Paryża. Jedyny większy zbiór wierszy, wydany za życia poety ukazał się w 1863 r. w Paryżu, ale także został przyjęty całkowicie obojętnie. W 1877 r. Norwid, żyjący w skrajnej nędzy znalazł schronienie w przytułku dla ubogich emigrantów polskich. Głęboko przeżywał swą sytuację twórcy pozbawionego niezależności, oderwanego od ojczyzny i cywilizacji Zmarł w 1883 r.

Najwybitniejsze dzieła Norwida: traktaty poetyckie – Wigilia (1848), Niewola (1864), Psalmów psalm (1850); dramat – Zwolon (1848-49); traktat – Promethidion, Bema pamięci żałobny rapsod (1851); proza poetycka – Czarne koty, Białe kwiaty; liryki Vade-mecum – cykl w skład którego wchodzi m.in. Fortepian Szopena.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.