Charakterystyka Juliusza Słowackiego w świetle Listów do matki

Juliusz Słowacki to najwybitniejszy polski poeta obok Adama Mickiewicza. Urodził się 4. kwietnia 1809 r. w Krzemieńcu na Wołyniu, a zmarł 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu. Był synem Euzebiusza i Salomei z Januszewskich. Zasłynął również jako dramatopisarz. Jego utwory zawsze budziły wielki podziw i uznanie. Tworzył lirykę patriotyczną, refleksyjną, osobistą, a także liczne dramaty i poematy.

Poeta ten był średniego wzrostu, o szczupłej sylwetce. Nosił krótkie, ciemne włosy i charakterystyczne wąsy. Zwykle dbał o swój wygląd, ubierał się dostatnio. Był bardzo chorowity – to właśnie w wyniku gruźlicy zmarł już w wieku 40-stu lat.

Juliusz Słowacki od dzieciństwa należał do bardzo uczuciowych i wrażliwych ludzi.

Był silnie emocjonalnie związany ze swoją matką. Dał temu wyraz w wielu utworach poetyckich. Pisywał też do niej piękne i czułe listy. Kobieta była jego powierniczką i przyjaciółką, chyba najważniejszą osobą w życiu. Będąc od niej daleko zawsze ogromnie za nią tęsknił i martwił o jej zdrowie.

Mężczyzna ten należał do bardzo nieśmiałych ludzi. Mało kiedy przebywał w większym towarzystwie. Miał wielu znajomych, ale nigdy nie czuł się z nimi najlepiej. Wolał samotność. W czasach młodości przeżył swoją pierwszą miłość, która niestety była nieszczęśliwa.

Juliusz Słowacki od dziecka był bardzo dojrzałym i inteligentnym człowiekiem. Pisanie było jego nieodłączną cząstką życia. Wiersze pozwalały mu przelewać wszystkie uczucia, myśli na kartkę papieru. Ogromnie przeżywał każde wydarzenie w jego życiu. Był też skłonny do płaczu.

Mężczyzna ten był również bardzo ciekawy świata. Jego całe życie można nazwać długą podróżą. Odwiedził wiele wspaniałych miejsc i nadal podróżował. Odbył też wiele pielgrzymek do miejsc świętych. Bardzo interesował się kulturą i sztuką. Często chodził do opery czy teatru.

Uważam, że Juliusz Słowacki to postać budząca szacunek i podziw. Chociaż umarł dosyć młodo, to z pewnością zostawił ślad w ludzkich sercach.