Świteź – Romantyczne widzenie natury – interpretacja – Adam Mickiewicz
Akcja ballady Adama Mickiewicza Świteź rozgrywa się w romantycznej scenerii. Poeta przedstawia tu ludową wiarę w istnienie boginek wodnych, żyjących na ruinach miasta na dnie jeziora.
Jezioro Świteź opisane przez poetę urzeka pięknem, tajemniczością i grozą. Nocą w wodach jeziora odbijając się księżyc i gwiazdy. Niestety, nikt nie ma odwagi, aby oglądać ten piękny krajobraz nocą, ponieważ pojawiają się tam jakieś straszydła, potwory i inne zjawy.
Z jeziora dają się słyszeć dziwne odgłosy, przypominające zgiełki walczących, wrzaski kobiet. Dziedzic z Płużyn kilkakrotnie próbował poznać tajemnicę jeziora, aż w końcu ksiądz poświęcił użyte sprzęty i pobłogosławił zamierzenia. Wówczas z dna jeziora wyłowiono rusałkę, która opowiedziała historię Świtezi.
Dodaj komentarz