Adam Mickiewicz – życiorys, biografia

Adam Mickiewicz urodził się 24. grudnia 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka w zubożałej rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec, Mikołaj Mickiewicz był adwokatem w Nowogródku, matka – Barbara z Majewskich – zajmowała się domem i wychowaniem dzieci. W 1801 r. rodzina Mickiewiczów przeniosła się do Nowogródka, gdzie w latach 1807-1815 uczęszczał poeta do szkoły powiatowej, prowadzonej przez dominikanów. Po jej ukończeniu wyjechał do Wilna, gdzie podjął studia na wydziale matematyczno-przyrodniczym tamtejszego uniwersytetu. Po roku zmieni kierunek i studiował na wydziale humanistycznym literaturę i sztuki wyzwolone, pod kierunkiem takich znakomitych profesorów jak Joachim Lelewel, czy Jędrzej Śniadecki.

W 1817 roku wraz z Tomaszem Zanem i innymi kolegami założył Towarzystwo Filomatów (miłośników nauki). Ich naczelnym hasłem były słowa: ojczyzna, nauka, cnota.

W 1819 r., po ukończeniu studiów, przeniósł się do Kowna, gdzie uczył historii, literatury i prawa w szkole podstawowej. Praca ta zupełnie nie odpowiadała jego ambicjom. Wtedy właśnie przeżywa swą pierwszą, młodzieńczą miłość do Maryli Wereszczakówny, którą poznał na wakacjach w Tuhanowiczach w 1820 r. Miłość ta odcisnęła piętno na całej twórczości i Mickiewiczu, pewnie dlatego, że skończyła się nieszczęśliwie. Bogatą pannę wydano za mąż za hrabiego Wawrzyńca Puttkamera. Kowno-to okres rozwoju talentu poetyckiego.

W 1820 r. powstaje Oda do młodości, manifest programowy młodego pokolenia i wyraz ścierania się światopoglądu romantycznego z oświeceniowym. W 1822 r. ukazuje się pierwszy tom Poezji Mickiewicza, zawierający m.in. Ballady i romanse, a w 1823 r. Grażyna i część I i IV Dziadów.

W 1823 r. nasilają się represje wobec tajnych organizacji, Mickiewicz zostaje aresztowany i po procesie zesłany w głąb Rosji. 25 października 1824 r. w kibitce rosyjskiej Mickiewicz opuścił ojczyznę na zawsze. Przebywał w Petersburgu, gdzie nawiązał kontakty z dekabrystami. Pobyt w Odessie i na Krymie w 1825 r. zaowocował poetyckimi zbiorami Sonety odeskie i Sonety krymskie.

W latach 1825-28 przebywał w Moskwie, gdzie był urzędnikiem w kancelarii księcia Golicyna. Zaprzyjaźnił się z pianistką Marią Szymanowską. W tym czasie powstała powieść poetycka Konrad Wallenrod.

W roku 1829 dzięki pomocy przyjaciół udało mu się wyjechać z Rosji, drogą morską udał się do Niemiec, a potem przez Francję do Włoch. W roku 1830, na wieść o wybuchu powstania listopadowego próbuje przedostać się do ojczyzny i przybywa w Poznańskie, a po upadku w 1831 r. wraz z falą emigrantów wyjeżdża do Drezna. Trzymiesięczny pobyt w mieście to okres intensywnej pracy twórczej Adama Mickiewicza. W 1832 r. powstała III cz. Dziadów, uważana za największy polski dramat narodowy.

Z Drezna poeta wraz z częścią uchodźców wyjechał do Paryża, siedziby Wielkiej Emigracji. Tu wydaje wielką epopeję narodową w 1834 r. Pan Tadeusz. W tym samym roku bierze ślub z Celiną Szymanowską.

W 1839 r. wyjeżdża do Szwajcarii, gdzie jest wykładowcą literatury rzymskiej w Lozannie, a latach 1840-44 wykładowcą literatur słowiańskich w College de France. W okresie Wiosny Ludów poeta redaguje Trybunę Ludów.

W 1855 r. Adam Mickiewicz wyjeżdża do Konstantynopola, aby u boku armii tureckiej organizować legion polski do walki z carską Rosją. Zamierzenia te przerwała nagła śmierć poety 25 listopada 1855 r.